نقش بازی در رشد جسمانی :

فعالیت های کودک از بدو تولد ( دست و پازدن ، چنگ زدن ، گرفتن و… ) ، هرچند بااهداف مختلفی صورت        می گیرد؛ اما لذت بازی گونه ای دارد . این لذت درکودک، رضایتی ایجاد می کندکه انگیزه حرکت و یافعالیت بعدی او می شود.

در بازی خصوصاً بازی های دوران کودکی ( مانند دویدن ، پریدن ، خم شدن ، بالارفتن و … ) کودک فعالیت جسمی می کند و این فعالیت ضمن تمرین حرکات بدنی ، نوعی ورزش محسوب شده ، برقدرت بدنی و چالاکی او می افزاید . و او را از حالت انفعال و انزوا می رهاند . کودکان به کمک بازی، عضلات خود را قوی می کنند و بسیاری ازمهارتهای حرکتی – روانی را که می تواند مقبولیت اجتماعی برای آن ها به ارمغان بیاورد، یاد می گیرند . در هنگام بازی جریان خون آزادتر و رفع مواد زائد آسان تر و بیشتر می شود. هم چنین، بازی باعث افزایش قدرت بدنی ،هماهنگی و تعادل بین اندامها ، ظرافت حرکات ، افزایش استقامت و مقاومت بدن می شود . و کودک در مقابل بیماریها و خطرات محیطی محفوظ می ماند.

بازی از نظر جسمی، سبب هماهنگی عضلات و اعضای بدن می شود. کودکانی که فرصت بازی داشته اند چُست و چالاکند و بهتر از دیگرکودکان برای رویارویی با سختی های زندگی آماده می شوند و به همین نسبت در برابر مشکلات و ناملایمات صبور و پایدارخواهند بود .

نقش بازی در رشد عقلانی و اعتماد به نفس :

در بازی، کودک خود موقعیت های بازی را انتخاب می کند، وسایل بازی را می آزماید ، درگیر می شود ، و برای حل مسائلش از اندوخته های دیگران استفاده می کند و به این ترتیب از لحاظ عقلانی متحول می شود. ضمن بروز ابتکار و خلاقیت به ارضای تمایلات درونی و عواطف دست می یابد. هم چنین، وقتی به تناسب ذوق و استعداد خود مسؤولیت و کاری را برعهده می گیرد، آمادگی برای پذیرش مسؤولیت و هماهنگی فعالیت های گروهی معطوف به هدف را نیز تمرین می کند.

نقش بازی در رشد عواطف

بازی، بهترین وسیله برای رشد و شکوفایی احساسات و بهترین راه برای پرورش عواطف اوست . در حین بازی است که او کیفیت بروز عواطف ، کنترل و ارضای مناسب آن را یاد می گیرد . هرچند، کودک میان واقعیت و بازی تفاوت قائل نیست، در عین حال، صداقت کودکانه را در بازی بروز می دهد . احساس ها ، تشویش ها و اضطراب های کودک در ضمن بازی حقیقی هستند. ( فخرالسادات قریشی راد ، اولین کتاب کودک در بازی درمانی، ص 10 )